برای فهم کامل بلاکچین نیاز است تا همه چیز را از ابتدا بیان کنیم و گاهی نیز با سیستم‌های رایج اقتصاد همانند بانک‌ها مقایسه کنیم. به صورت خیلی خلاصه، بلاکچین یک تکنولوژی برای ثبت رخدادها بوده و نوعی از پایگاه داده (DataBase) یا همان دیتابیس هست. تفاوت بلاکچین با دیتابیس‌های رایج در نوع ذخیره کردن اطلاعات در بلوک‌های داده و اتصال بلوک‌ها به یکدیگر است. هر بلوک اطلاعاتی می‌تواند میزبان حجم مشخصی از اطلاعات بوده و هنگامیکه ظرفیت آن تکمیل شود، بسته شده (داده‌ی جدیدی را دریافت نکرده) و به بلوک قبلی متصل خواهد شد. ترتیب ذخیره‌ی اطلاعات پیرو توالی زمانی بوده (هر بلوک که زودتر تکمیل شود، زودتر به زنجیره یا همان چین متصل خواهد شد) و این “زمان انجام” بخش جدانشدنی از هر بلوک است. اگرچه در حال حاضر رایج‌ترین کاربرد بلاکچین مربوط به ثبت تراکنش‌های رمزارزها است، اما می‌تواند کاربرد بسیار گسترده‌تری داشته باشد که در ادامه به آن خواهیم پرداخت.
بلاکچین چیست؟
اگرچه بلاکچین به نظر پیچیده می‌آید (و صد البته ممکن است باشد)، اما مفهومی که در پشت آن نهفته تقریبا ساده است. بلاکچین نوعی از دیتابیس بوده و برای فهم بهتر آن، ابتدا باید بدانیم که کاربرد دیتابیس چیست. دیتابیس مجموعه‌ای از اطلاعاتی است که به صورت الکترونیکی (یا کامپیوتری) ذخیره شده‌اند. این اطلاعات یا بهتر است بگوییم داده‌ها عموما به صورت جدول (ردیف و ستون) ذخیره می‌شوند تا بتوان به سادگی آن را فیلتر کرد و در آن جستجو انجام داد. مثال بسیار ساده از یک دیتابیس، یک جدول اکسلی است که شما از آن برای ثبت دخل و خرج (مثلا) یا ثبت اطلاعات مربوط به مشتریان استفاده می‌کنید. اگرچه فایل اکسل نوعی دیتابیس محسوب میشود، اما در عمل تفاوت‌هایی با یکدیگر دارند.
فایل اکسل و حتی گوگل اسپرد شیت (خدمت گوگل – مشابه با اکسل مایکروسافت) به نوعی طراحی شده تا پاسخگوی نیاز یک یا حداکثر چندین کاربر باشد و ا طرف دیگر، ذخیره‌ی اطلاعات در آن محدودیت دارد (با افزایش میزان اطلاعات، سرعت خود را از دست می‌دهد). در نقطه‌ی مقابل، دیتابیس‌ها به نحوی طراحی شده‌اند تا میزبان حجم بیشتری از اطلاعات بوده و همچنین کاربران بیشتری (در حد میلیون‌ها نفر) بتوانند از آن استفاده کنند (جستجو کنند، ویرایش کنند، پاک کنند و …).
برای ایجاد چنین قابلیتی (ثبت داده‌های عظیم و قابلیت کاربری هزاران نفر)، دیتابیس‌ها برروی سرورهای قدرتمند میزبانی می‌شوند که گاهی این سرورها خودشان از چند هزار کامپیوتر تشکیل شده‌اند. ترکیب ده‌ها و حتی هزاران کامپیوتر با یکدیگر به معنای ایجاد سروری قدرتمند برای ذخیره‌ی اطلاعات (ثبت اطلاعات بیشتر) و همچنین توان پردازشی بالا (انجام درخواست کاربران متعدد) خواهد بود.
تشابه فایل اکسل و دیتابیس هر دو در این است که مالکیت آن در اختیار یک فرد یا شرکت قرار دارد. این فرد حقیقی یا حقوقی مالک فایل اکسل یا سرور بوده و این انحصار باعث میشود که وی بتواند هر تغییری که دوست دارد، در آن اعمال کند. این انحصار و مالکیت فردی، دقیقا چیزی است که باعث به وجود آمدن بلاکچین شد.
تفاوت بلاکچین با دیتابیس در چیست
یکی از تفاوت‌های ذاتی بلاکچین با دیتابیس‌های رایج، سیستم یا معماری ذخیره‌ی اطلاعات آن است. در بلاکچین، اطلاعات یا همان داده‌ها ابتدا به صورت یک گروه (یا همان بلوک) درآمده که هر بلوک ظرفیت مشخصی دارد (ردیف‌ها و ستون‌های ثبت اطلاعات از قبل مشخص شده‌اند). بعد از تکمیل ظرفیت هر بلوک، این بلوک تازه ساخته شده به بلوک قبلی متصل شده (Chained = زنجیر شدن) و با اتصال این بلوک‌ها به یکدیگر، زنجیره‌ی اطلاعاتی تکمیل میشود. به همین دلیل نیز نام این معماری ذخیره‌ی اطلاعات، بلاکچین یا همان زنجیره‌ی بلوک‌ها نامیده شده است.
ساختار ذخیره ی اطلاعات
بنابراین، هر ردیف اطلاعاتی (مثلا داده‌های یک تراکنش) با ردیف‌های دیگر اطلاعاتی جمع شده و تشکیل یک بلوک را می‌دهند. سپس بلوک جدید به بلوک قبلی متصل شده و زنجیره را ادامه می‌دهد. در دیتابیس، تمامی اطلاعات در قالب یک جدول (اضافه شدن ردیف اطلاعاتی به زیر ردیف قبلی) تکمیل می‌شوند و هر ردیف، مستقل از ردیف قبلی است، اما در دیتابیس، اطلاعات به صورت خطی و زنجیره‌وار ثبت خواهند شد. با این مفهوم احتمال متوجه شده‌اید که بلاکچین نوعی دیتابیس بوده، اما هر دیتابیسی نمی‌تواند بلاکچین باشد.
به دلیل توالی ثبت اتفاقات و ماهیت زنجیره‌وار (اتصال خطی تمامی داده‌های ثبت شده) بلاکچین، تغییر و اصلاح اطلاعات در گذشته تقریبا ناممکن است. هنگامیکه یک بلوک تکمیل میشود، مهر و موم شده و به همراه اطلاعات زمانی (زمان تکمیل شدن بلوک)، حلقه‌ی جدیدی در زنجیره را شکل می‌دهد.
بلاکچین نوعی از دیتابیس اطلاعاتی است که تمامی اطلاعات با پیروی از توالی زمانی و به صورت زنجیره‌وار در آن ثبت و نگهداری میشود. تغییر اطلاعات ثبت شده در گذشته تقریبا غیرممکن است.
پروسه ثبت اطلاعات
در دیتابیس، اطلاعات یا همان دیتای جدید، به صورت یک ردیف در انتهای جدول اضافه شده که مسئولیت انجام با ان با سرور (یا مالک فایل اکسل) است. اما در بلاکچین پروسه‌ی ثبت اطلاعات متفاوت بوده و مراحل زیر باید برای ثبت طی شوند. برای فهم بهتر، فرض کنید داده‌ی جدید همان تراکنش مالی باشد (مثلا خرید بیتکوین):
- درخواست تراکنش داده میشود.
- این تراکنش به مجموعه‌ای از کامیپوترهای نظیر-به-نظیر (همتا) که در سرتاسر جهان پخش شده‌اند، مخابره (منتقل) میشود.
- این شبکه‌ی کامپیوتری معادله‌ای را حل می‌کند تا اعتبار تراکنش انجام شده را بررسی کند.
- اگر تراکنش تایید شود (معتبر باشد)، به عنوان یک ردیف در بلوک ذخیره خواهد شد.
- با تکمیل ظرفیت بلوک، یک حلقه به زنجیره‌ی زمانی ثبت دائمی اطلاعات اضافه میشود.
- تراکنش تکمیل میشود.
تمرکززدایی
یکی از اصلی‌ترین اهداف بلاکچین، تمرکززدایی است. برای فهم بهتر این مفهوم، بهتر است ابتدا بیتکوین را در نظر بگیریم و ببینیم که این رمزارز چگونه از این زیرساخت استفاده کرده است. همانند یک دیتابیس، بیتکوین به مجموعه‌ای از کامپیوترها نیاز داشت تا فضای مورد نیاز برای بلاکچین خود را ایجاد کند. این دیتابیس بیتکوین (یا همان بلاکچین بیتکوین)، مجموعه‌ای است از داده‌های درباره ثبت تمامی تراکنش‌های اتفاق افتاده از روز اول تا به امروز. در خصوص بیتکوین (و برخلاف اکثر دیتابیس‌ها)، این کامپیوترها (شبکه‌ی کامپیوترهای به هم متصل) همگی زیر یک سقف و در یک مکان مشخص قرار نگرفته و هر کامپیوتر و یا مجموعه‌ای چند کامپیوتر در یک گوشه از دنیا و در مالکیت یک فرد (یا سازمان) قرار گرفته است.
فرض کنید که یک شرکت، یک ابرسرور را با استفاده از ده‌ها هزار کامپیوتر ایجاد کرده و این سرور قدرتمند را در انبار خود قرار داده است. مالک شرکت کنترل کاملی بر تمام این انبار تکنولوژی (چه سخت افزار و چه نرم افزار و حتی داده‌های ثبت شده) دارد. شبکه‌ی بیتکوین نیز از چندین هزار کامپیوتر تشکیل شده، اما مالکیت عمومی این سرور در اختیار هیچ فرد خاصی قرار ندارد. این یعنی شبکه بیتکوین کاملا غیرمترکز بوده و گام بزرگی در راستای تمرکززدایی است.
در این مدل از ذخیره‌ی اطلاعات (ذخیره‌ی تاریخچه‌ی تراکنش‌های بیتکوین)، ثبت اطلاعات به صورت غیر متمرکز انجام شده است. اگرچه حریم خصوصی حفظ شده و به مالکیت فردی احترام گذاشته شده است، اما مالکیت فردی بر کل سازوکار وجود ندارد. هر کدام از این کامپیوترها (یا مجموعه‌ای از کامپیوترها) که در اختیار یک فرد یا سازمان هستند به نام گره (یا همان Node) شناخته می‌شوند. در بلاکچین، هر گره سابقه‌ی تمامی داده‌های ثبت شده را نزد خود نگه می‌دارد. بنابراین، بیتکوین تاریخچه‌ی تمامی تراکنش‌های انجام شده را در تک تک گره‌های خود ثبت کرده است. اگر یک گره با مشکل روبرو شود و یا عمدا تلاش کند تا داده‌ای را تغییر دهد، سایر گره‌ها متوجه این موضوع شده و اعتبار گره خاطی زیر سوال رفته و نهایتا دو اتفاق خواهد افتاد: یا باید داده را مطابق با سایرین مجددا اصلاح کند و یا از شبکه طرد خواهد شد. به دلیل همین سبک طراحی و معماری خاص، داده‌های ثبت شده در بلاکچین (و بلاکچین بیتکوین) غیر قابل بازگشت و تغییر هستند.
شفافیت
به دلیل ماهیت غیرمتمرکز بلاکچین‌ها، تمامی داده‌ها (یا تاریخچه‌ی تراکنش‌های بیتکوین) به صورت کاملا شفاف قابل مشاهده هستند. برای مشاهده‌ی تاریخچه تراکنش‌ها و یا همان داده‌ها، کافی است کامپیوتر شما تبدیل به گره این شبکه شده و یا از ابزاری به نام Blockchain explorer استفاده کنید. هر گره از شبکه یک کپی از تمام سوابق ثبت داده‌ها را داشته و در صورت ثبت یک داده‌ی جدید، این داده به سرعت به آخرین بلوک در تمامی گره‌ها اضافه خواهد شد. بنابراین این بدان معناست که اگر فردی بخواهد، می‌تواند ببیند که بیتکوین چه مسیری را طی خواهد کرد.
این دست‌آورد بزرگی است، چراکه اگر صرافی دیجیتال هک شود (که در گذشته این اتفاق افتاده است)، اگرچه ماهیت هکرها ممکن است معلوم نباشد، اما مسیری که بیتکوین جابجا شده است، کاملا قابل ردیابی خواهد بود.
آیا بلاکچین ها امن هستند؟
تکنولوژی بلاکچین به چندین روش امنیت خود را اثبات کرده و اعتمادها را جلب کرده‌اند. اول از همه اینکه تمامی بلوک‌های جدید به صورت خطی و با پیروی از توالی خطی و پس از آخرین بلوک ذخیره می‌شوند. در نگاه به بلاکچین بیتکوین متوجه میشویم که هر بلو دارای مکان مشخصی است که به آن “ارتفاع” (Height) گفته میشود. تا نوامبر سال 2020 میلادی، ارتفاع این بلوک‌ها به 656،197 واحد رسیده بود. بعد از اینکه یک بلوک به انتهای زنجیره متصل شود، تغییر آن بسیار دشوار خواهد بود و فقط یک راه وجود دارد: “اجماع و توافق تعداد زیادی از گره‌ها در خصوص نیاز به ثبت تغییرات”.
بهتر است بدانید که هر بلوک، یک فایل رمزنگاری شده (Hash) از محتویات خود و محتویات بلوک قبلی داشته و علاوه بر آن، مهر زمانی (زمان ثبت داده) نیز دریافت کرده است. با تغییر محتوای هر بلوک، فایل رمزنگاری یا همان هش نیز تغییر کرده و این روند باید تا آخر زنجیره ادامه پیدا کند (چون هر بلوک، هش فایل قبلی را نیز در خود ذخیره کرده است). فایل هش با استفاده از توابع ریاضی، محتوای بلوک را به شکل رشته‌ای از اعداد و حروف انگلیسی رمزنگاری می‌کند.
با این تفاسیر، امنیت در بلاکچین در بالاترین سطح ممکن قرار می‌گیرد. فرض کنید هکری قصد داشته باشد تا با تغییر بلوکی در بلاکچین، مقداری بیتکوین را بدزدد. اگر فقط اطلاعات موجود در گره خود را تغییر دهد (همانطور که در بالاتر ذکر شد)، بلوک این گره از نظر شبکه غیرمعتبر تلقی میشود و نادیده گرفته خواهد شد. اگر سعی کند داده‌های بلوک دیگر گره‌ها را نیز تغییر دهد، حداقل باید 51 درصد از گره‌ها را شناسایی کرده و آنها را نیز تغییر دهد. چنین حمله و هکی نیازمند صرف منابع بزرگ (زمان، سخت افزار، پول و …) بوده و از لحاظ اقتصادی اصلا به صرفه نیست. چرا که نه تنها باید یک بلوک را در 51 درصد گره‌ها تغییر دهد، بلکه باید تمامی بلوک‌های بعدی ثبت شده را نیز اصلاح کند (به دلیل فایل هش و همچنین مهر زمانی).
با توجه به سایز کنونی شبکه‌ی بیتکوین (به عنوان یکی از بلاکچین‌ها) و همچنین رشد سریع آن، هزینه‌ی چنین دستکاری‌ای عملا در ذهن هیچ هکری نمی‌گنجد. این ایده نه تنها بسیار گران خواهد بود، بلکه به نظر بی ثمر می‌رسد. انجام چنین تغییرات بزرگی قطعا نمی‌تواند مخفیانه رخ دهد و سایر اعضای این شبکه این تغییر بزرگ را مشاهده کرده و به سرعت با فورک کردن بلاکچین کنونی، ورژن جدیدی از زنجیره را تولید خواهند کرد.
با تغییر ورژن شبکه، نهایتا هکر به یک دارایی بی ارزش دست خواهد یافت. به صورت کلی می‌توان گفت که این سازوکار به نحوی طراحی شده که مشوق‌های دریافتی در صورت همکاری، بسیار باارزشتر از بهایی دارایی بدست آمده در صورت هک و حمله خواهد بود.
هدف از معرفی بلاکچین چیست؟
هدف نهایی بلاکچین‌ها، ثبت و انتشار داده‌های دیجیتال (بدون قابلیت اصلاح) بوده و اولین بار این تکنولوژی در سال 1991 میلادی و توسط افرادی به نام استوارت هابر و دبلیو. اسکات استورنتا (Stuart Haber و W. Scott Stornetta) معرفی شد. هر دو پژوهشکر به دنبال روشی بودند که مهر زمانی رخدادها قابل تغییر نباشد. اما این مفهوم تا دو دهه‌ی بعد و زمانیکه بیتکوین در ژانویه‌ی 2009 میلادی راه اندازی شد، عملیاتی و کاربردی نشده بود. تازه با معرفی بیتکوین بود که مفهوم BlockChain به صورت عملیاتی و واقعی پا به دنیای واقعی گذاشت.
نکته‌ای که باید به آن دقت کنیم این است که اگرچه بیتکوین از این تکنولوژی برای ثبت تراکنش‌ها استفاده کرده است، اما کاربردهای بلاکچین (حداقل در تئوری) بسیار بیشتر از آن است. مثلا از این شبکه می‌توان علاوه بر تراکنش‌ها برای رای‌ها در انتخابات، موجودی محصولات، هویت‌های محلی، کالاهای موجود در خانه و … استفاده کرد. در حال حاضر، پروژه‌های مبتنی بر BlockChain در حال افزایش بوده که هدف آنها فقط ثبت تراکنش‌های مالی نیست.
برای مثال، انتخاباتی را تصور کنید که در آن هر شهروند دارای یک رمزارز بوده و هر کاندید نیز یک آدرس اختصای به عنوان والت داشته باشد. با این ساز و کار غیر قابل تغییر (ضد هک)، می‌توان انتخاباتی برگذار کرد که امکان تقلب در آن به صفر رسیده باشد. بلاکچین می‌تواند انتخابات را سریع، امن و مطمئن ساخته و دخالت انسانی (چه هک و چه شمارش) را به صفر برساند.
مقایسه ی بانک ها و Blockchain
بانک‌ها به عنوان یکی از سازوکارهای متداول (سنتی) برای تراکنش‌های مالی، تفاوت‌های زیادی با بلاکچین دارند. برای مثال:
- ساعت کاری (محدودیت در بانک ها – خدمات 24/7 توسط بلاکچین)
- کارمزد مبادلات (ارقام بالا در بانک ها)
- سرعت تبادلات مالی (در بانک ها ممکن است تا سه روز کاری و حتی بیشتر طول بکشد)
- قوانین احراز هویت (در بانک ها اجباری است)
- قوانین تبادلات مالی (تحت کنترل بانک ها و مسئولین دولتی)
- حریم شخصی (ذخیره‌ی تمامی اطلاعات در سرورهای متمرکز بانک)
- امنیت (امنیت پایینتر بانک‌ها در مقایسه با بلاکچین)
- تایید تراکنش (بانک‌ها این حق را برای خود محفوظ میدانند که تراکنش را برگشت بزنند)
- توقیف حساب (بانک‌ها تحت قوانین محلی و حکومتی فعالیت کرده و می‌توانند حساب را بلوکه کنند.
چگونه از بلاکچین استفاده میشود؟
همانطور که تا کنون فهمیده‌اید، بیتکوین برای ذخیره‌ی اطلاعات تراکنش‌ها از بلاکچین استفاده می‌کند. اما کاربرد این تکنولوژی در ذخیره‌سازی امن تمامی اطلاعات دیجیتال است. والمارت، فایزر، آ اِ گِ، زیمنس، یونیلیور و … از جمله شرکت‌هایی هستند که تاکنون از این بستر استفاده کرده‌اند. برای مثال، شرکت آی بی ام بلاکچین امنیت غذا را ایجاد کرد تا فرآیند محصولات غذایی را به صورت کامل، پیگیری کند. شاید برایتان سوال شود که چرا این کار اهمیت دارد؟! تا کنون چندین بار بیماری‌هایی به همراه مواد غذایی توزیع گردید و باعث بیماری افراد شد. اگرچه این اتفاقات کاملا سهوی بود، اما بهتر نیست جلوی آن گرفته شود؟
در گذشته، هفته‌ها زمان می‌برد تا منابعی که باعث بروز چنین بیماری‌ای شدند را پیدا کرد. با استفاده از بلاکچین، هر برند و شرکت می‌تواند مسیر کامل محوصلات غذایی خود از مبدا اولین مواد اولیه تا مصرف کننده‌ی نهایی را ثبت کند. اگر مشخص شود که غذای مصرف شده آلوده بوده و باعث بیماری شده، تمامی مسیر طی شده قابل ردیابی بوده و به سرعت مشخص میشود که چه عاملی باعث بیماری شده است. مثلا اگر ذرت خریداری شده برای طبخ نان مشکل داشت و باعث شد ساندویچ آلوده شود، به سادگی می‌توان تامین کننده ذرت را عوض کرد!
کاربرد در بانکداری
احتمالا در بانکداری بتوان بهترین استفاده را از بستر بلاکچین برد. بانک‌ها در روزها و ساعات اداری فعالیت می‌کنند و این بدان معناست که اگر چکی دست شما باشد (مثلا در پنج شنبه عصر)، باید تا شنبه صبح صبر کنید تا بتوانید آن را نقد کنید. اما بلاکچین هرگز تعطیل نبوده و با ترکیب این سیستم با ترکیب شدن این سیستم با بانکداری، مشتریان می‌توانند تمامی تراکنش‌های خود را در کمتر از 10 دقیقه انجام دهند. تحقیقات بانک بزرگ اروپایی به نام Santander و همچنین موسسه فرانسوی Capgemini نشان داده است که در صورت استفاده از بستر بلاکچین (کاهش کارمزدها)، سالانه مبلغی بین 15 تا 20 میلیارد دلار در هزینه‌های بانکی (کارمزدهای پرداختی) صرفه جویی خواهد شد.
کاربرد بلاکچین در پول و ارز
دلار آمریکا توسط فدرال رزور (بانک مرکزی آمریکا) و تحت سیستم نظارت مرکزی آمریکا کنترل میشود. عملا ارز و اطلاعات مشتریان در اختیار بانک و حکومت است. اگر بانک هک شود، اطلاعات شخصی مشتریانش در معرض خطر قرار می‌گیرند. اگر بانک ورشکسته شود و یا فرد در کشوری زندگی کند که ثبات وجود نداشته باشد، ارزش پول ملی همواره در معرض خطر قرار دارد. در سال 2008 میلادی که معضل اقتصادی در آمریکا به وجود آمد، برای سرپا نگهداشتن بعضی از بانک‌های ورشکسته آمریکا، از پول مردم (یا همان مالیات) استفاده شد. این مشکلات و بسیاری از مشکلات دیگر که در سیستم بانکداری مرسوم وجود دارد، زمینه‌سازی بود که باعث شکلگیری مفهومی به نام بیتکوین شد.
با گسترش دامنه‌ی عملیاتی بلاکچین برروی شبکه‌هایی از کامپیوتر، زیرساختی فراهم شد که بیتکوین و سایر کریپتوها بتوانند بدون وجود یک مقام مرکزی (همانند بانک) کارآیی داشته باشند. این امر نه تنها باعث کاهش ریسک سرمایه شده، بلکه هزینه‌های جانبی متعدد از جمله کارمزدها و کمیسیون‌ها را نیز کاهش می‌دهد. خصوصا در کشورهایی که ثبات اقتصادی نداشته و یا زیرساخت بانکی قابل اعتمادی ندارند، رمزارزها می‌توانند به ثبات اقتصاد فردی کمک کنند.
مثلا در کشورهای جنگ‌زده و یا افرادی که به دلایل متعددی کارت ملی و اسناد هویتی ندارند، امکان استفاده از خدمات عمومی در سیستم بانکداری مرسوم وجود ندارد. اما در بلاکچین‌ها چنین معضلی وجود نداشته و هر کس می‌تواند به تمامی خدمات ارائه شده دسترسی داشته باشد.
بحث درمان
به هر بیمارستان یا درمانگاه که مراجعه کنید، برای شما یک پرونده تشکیل میشود که فقط در خود همان مکان کاربرد دارد. اما در بستر بلاکچین می‌توان سابقه‌ی مراجعات، بیماری‌ها، داروهای مصرف شده، گروه خونی و … را به صورت بلوک اطلاعاتی غیر قابل هک و نفوذ ذخیره کرد. سپس با استفاده از کلید خصوصی یا همان Private Key در زمان مورد نیاز، به افراد خاص دسترسی بررسی سابقه را داد. با این روش، سیستمی ایجاد شده که در عین حفظ اسرار بیمار، دسترسی به آن را برای افراد معتبر در هر مکان و زمانی ایجاد می‌کند.
قراردادهای هوشمند بلاکچین
قراردادهای هوشمند یکی از بخش‌های بلاکچین است که باعث میشود آینده‌ی آن تضمین شود. کدهای کامپیوتری که برای تسهیل، تایید، مذاکره و توافق دیجیتال طراحی شده‌اند و هنگامیکه توافق ایجاد شود، مفاد قرارداد عملیاتی خواهد شد. قرادادهای هوشمند همراه با دو اتفاق بزرگ دیگر، می‌توانند آینده را تغییر دهند: 1- اینترنت اشیاء 2- NFTها.
مثلا فرض کنید که صاحب آپارتمان به دنبال مستاجر میگردد. مالک توافق کرده که در صورت عقد قرارداد و پرداخت اجاره (یا رهن)، رمز در ورودی آپارتمان را به مستاجر بدهد. بنابراین، در قالب قرارداد هوشمند، مالک رمز را وارد می‌کند و مستاجر نیز مبلغ درخواستی را پرداخت می‌کند. پس از آن، قرارداد هوشمند رمز را به مستاجر و پول را به صاحب خانه منتقل می‌کند. اگر هر کدام از طرفین از مفاد قرارداد شانه خالی کنند، همه چیز کنسل شده و پول به مستاجر و رمز در به صاحب خانه باز میگردد. قراردادهای هوشمند می‌توانند کارمزدهای همراه با قراردادهای معمولی (مثلا بنگاه) را بسیار کم یا در حد صفر کنند. به همین جهت نیز با پیشرفت اینترنت اشیاء، Smart Contractها می‌توانند آینده را تغییر دهند.
مزایا و معایب BlockChain
بلاکچین به عنوان مدل غیرمتمرکز ثبت اطلاعات، تقریبا محدودیتی ندارد. از افزایش حریم شخصی و ارتقاع امنیت گرفته تا کاهش کارمزدها و مشکلات و … همه و همه جزو محدود کاربردهایی هستند که این تکنولوژی جدید به همراه دارد. اما به هر حال، معایبی نیز وجود دارد. به صورت خلاصه، مزایا و معایب این تکنولوژی به شرح زیر هستند.
مزایا
- افزایش دقت با کاهش نقش انسان در انجام امور
- کاهش هزینه ها (خصوصا هزینه های مربوط به عامل سوم – مثلا بنگاه ها)
- تمرکززدایی (سخت کردن نفوذ و هک)
- تکنولوژی کاملا شفاف
- ایجاد سامانه‌ای جایگزین بانکداری به همراه افزایش امنیت اطلاعات کاربری
- تراکنش های امن، مطمئن و سریع
معایب بلاکچین
- هزینه‌ی نسبتا بالا در راه اندازی تکنولوژی (مثلا ماین کردن بیت کوین)
- تعداد کم تراکنش‌ها در ثانیه
- استفاده شدن در فعالیت‌های قاچاق و پولشویی
- ضعف قوانین
در مقالات بعدی، توضیحات بیشتری در خصوص اجزای این تکنولوژی مدرن خواهیم داد. اگر از خواندن این مقاله راضی بودید، خوشحال میشویم که با دادن ستاره به این مقاله، از ما حمایت کنید. این مقاله با تکیه بر مقاله‌ی اصلی در وبسایت اینوستوپیدیا نگارش شده است.
بلاکچین نوعی دیتابیس (پایگاه داده) برای ذخیره ی اطلاعات است. این پایگاه داده‌ی جدید، ساختار خطی داشته و هر بلوک اطلاعاتی در ادامه ی بلوک قبلی چسبانده میشود.
هر بلوک داده ی ذخیره شده در بلاکچین (حاوی ردیف های مشخص از اطلاعات)، دارای فایل رمزنگاری شده (هش) از اطلاعات داخل خود، فایل رمزنگاری شده از اطلاعات بلوک قبلی و نهایتا مهر زمانی است. این بلوک تازه ساخته شده به انتهای بلوک های قبلی متصل میشود. به دلیل اتصال تمامی بلوک ها به یکدیگر و همچنین مهم زمانی، اگر فردی قصد تغییر در یکی از بلوک ها را داشته باشد، باید تمامی بلوک های بعدی را نیز تغییر دهد که عملی نیست. علاوه بر آن، این زنجیره ی بلوک ها در تمامی کامپیوترهای شبکه ی بلاکچین (یا همان گره ها) کپی شده و بنابراین برای هک کردن باید تمامی نسخه ها را تغییر دهد!
هر سرور از مجموعه ای از کامپیوترها تشکیل شده است. در ساختار بلاکچین، سرور مجموعه ای از کامپیوترهایی است که به صورت مجزا از هم بوده و مالکیت آن در اختیار صاحب هر کامپیوتر است. این کامپیوتر که یک بخش کوچک از کامپیوترهای شبکه شده بوده و مالکیت آن برای یک فرد مشخص است، به نام گره یا همان Node شناخته میشود.
مفهوم تکنولوژی Blockchain در سال 1991 میلادی توسط دو محقق بیان شد. اما اولین استفاده از این تکنولوژی در دنیای واقعی توسط بیتکوین انجام گرفت. بیتکوین از این تکنولوژی برای ذخیره ی تاریخچه ی تراکنش ها و ایجاد سیستم غیرقابل تغییر و هک برای خرید و فروش استفاده کرد.
هیچ دیدگاهی نوشته نشده است.